AI :-) een spiegel

In een spiegel kom je jezelf tegen. Zo zijn er letterlijke spiegels, die laten zien dat je wel wat vrolijker of vriendelijker zou kunnen kijken. En figuurlijke spiegels waarin je jezelf op een andere manier tegenkomt, in confrontatie met je innerlijk. Als je tegen iemand aanloopt die de functie van spiegel vervult of omdat je uit vrije keus aan zelfreflectie doet. Dat laatste gebeurde op 18 februari tijdens een workshop generatieve journalistiek van Peter Pula in Amsterdam.

 
Peter Pula is oprichter van Axiom News, een bedrijf dat 'generatief nieuws' verzorgt voor de interne of externe communicatie van bedrijven. Deze vorm van journalistiek hanteert de methode Waarderend onderzoek (Appreciative inquiry). een benadering die is gericht op praktische oplossingen door te versterken wat goed gaat. Meer over deze onderwerpen in mijn volgende blogstuk Generatieve journalistiek geeft synergie. In het blogstuk dat u nu leest ga ik in op wat de workshop met mij persoonlijk deed. 

Lijkt vanzelfsprekend

Oefeningen voor zelfreflectie werden die middag gedaan in wisselende subgroepen. Zo heb ik kunnen sparren met onder meer Arno, Titus, Marije, Josien en Violet. Als eerste kwam aan bod de vraag 'Op welk kruispunt in je leven sta je?' Ik kwam uit op de simpele stelling dat ik de waarde van mijn passie niet kan aantonen voordat ik deze onder woorden heb gebracht op een manier die mijzelf en mijn doelgroep aanspreekt. Het lijkt vanzelfsprekend, maar ik kan echt nog stappen vooruit zetten naar een formulering die resoneert in mij en in degenen die ik toegevoegde waarde wil bieden. 

Vervolgvraag van Pula: Wat zou een goede manier zijn om hierin een keuze te maken? Mijn antwoord: toepassen van de feedback die ik hierover heb gekregen op mijn website, mijn profielen op sociale media en in mijn mondelinge pitch. Wat ik daarvoor nodig heb is rust, even afstand van de hectiek om in het hier en nu te zien waar het om draait.

Aandacht en gezond verstand

Grappig dat zulke eenvoudige vragen tot zoveel inzicht kunnen leiden. En toch wist ik dat wel. In de vele honderden interviews die ik in de loop der jaren heb gedaan, merkte ik al vaker dat het soms de simpele vragen zijn die het meeste verdieping en reflectie teweegbrengen. Daar is vaak geen inhoudelijke kennis voor nodig, maar meer aandacht, empathie en gezond verstand. Ook al is de informatie die ik daarbij krijg voor mij als journalist niet altijd bruikbaar, het zorgt wel voor een authentieke sfeer en dan komen er heel vaak antwoorden die voor mijn lezers wel relevant zijn.

Ook de vervolgvragen van Pula, steeds in nieuwe subgroepen, hadden een prikkelend karakter, enerzijds dichtbij je eigen drijfveren en tegelijk ver genoeg buiten je comfortzone om nieuwe inzichten te geven. Nadat iedereen één zin had gemaakt om te vertellen wat hij of zij professioneel kan bieden, werden die zinnen ook in sneltreinvaart uitgesproken, in wisselende duo's. 

Echt contact

Bij mij gaat het om zorgen voor goodwill via schriftelijke communicatie. Tijdens het luisteren naar de zinnen van anderen en het uitspreken van mijn eigen zin kwam twijfel op: is het werkelijk waar dat ik dit kan? En is het waardevol ... echt contact ontstaat toch alleen tijdens een gesprek van mens tot mens? Als ik vanuit zelfvertrouwen luister naar mijn gevoel doe ik met deze zin geen loze beloftes, het is dus waar. En de vraag of het waardevol is kan ik beantwoorden door te wijzen op het grote (efficiënte) bereik van het geschreven woord in combinatie met een tekst die is uitgebalanceerd: 

• toegankelijkheid met diepgang
• duidelijkheid in de betekenis met ruimte voor autonomie bij toepassing van de content
• aandacht voor de belangen van de lezer met oog voor belangen van anderen
• gevoel met verstand
• inzet met resultaat
• feiten met ruimte voor meningen,
• gebruik van tekst als verbaal fenomeen en tegelijk oog voor non-verbale woorden. Daar hoort natuurlijk een ;-) bij, vanuit gevoel voor paradox en humor. Toch denk ik dat woorden wel degelijk een gevoelswaarde hebben, zodat je als schrijver de lezer meevoert in een dans langs belevenissen.

Waar blijft de bewuste rust?

Ik schrijf dit een week na dato. Heb ik de verkregen inzichten toegepast? (zou een passende vervolgvraag zijn in het kader van AI) Eigenlijk nog niet: het is nog aan het bezinken. En hoe staat het eigenlijk met de voorgenomen rust? Dit blogstuk getuigt natuurlijk van reflectie. Maar het beeldscherm is geduldig en het gaat om wat ik er daadwerkelijk mee doe. Gezien de klaterende hoeveelheid taken, plannen, voornemens en actiepunten is die rust nog een punt van aandacht.